زندگی‌های مجازی ، دردهای حقیقی( نگاهی به نمایش« قرار» )

زن و مردی تنها که دردی مشترک- بیماری لاعلاج- دارند از طریق اینترنت به‌هم پیوند می‌خورند. آنها با وضع قوانینی که یکی از آنها ندانستن نام و دیگری ندیدن تصویر حقیقی یکدیگر است، رابطه‌ای مجازی را از طریق کلام مکتوب (چت) و صدا (چت صوتی) آغاز کرده و پس از مدتی عاشق یکدیگر می‌شوند؛ عشقی پیچیده که حقیقت و مجازش چنان به‌هم گره خورده که در انتها هردو را به خودکشی همزمان که برای خودشان قرار عاشقانه است، می‌کشاند. نمایش، داستان تنهایی حقیقی انسان امروزین و پناه‌بردن فرارگونه‌اش به آغوش ارتباط مجازی و خیال و فانتزی است. زن و مرد داستان هرکدام در آپارتمان خود تنها زندگی می‌کنند. به‌تنهایی و در مقابل مانیتور غذا می‌خورند و همه ارتباطاتشان با دنیای خارج، از طریق تلفن و اینترنت صورت می‌گیرد. نه کسی به خانه آنها می‌آید و نه آنها به دیدن کسی می‌روند. آنها در عمیق‌ترین شکل ممکن تنهایند و ارتباط دوسویه مجازی‌شان با یکدیگر نیز خالی از نام و تصویر است. آنها به‌واسطه قرارداد ندانستن نام و نداشتن تصویر در کامل‌ترین شکل ممکن به هویتی مجازی فروکاسته شده‌اند؛ هویتی مجازی که شالوده پیوند و ارتباط آنها و در سطحی وسیع‌تر ارتباط انسان تنهای امروزی است؛ ارتباطی که با خود مسوولیت چندانی نیاورده و نیاز به از خودگذشتگی، درک دیگری و قدم‌برداشتن به‌سوی او را طلب نمی‌کند و شاید از همین‌روست که پناهگاه عاطفی آنهایی است که حاضر به خروج از دیوارهای خودساخته خود نبوده و خیال و رویا را به چالش تطبیق و مبارزه برای بقای ارتباط‌های حقیقی و فیزیکال ترجیح می‌دهند.

آینا قطبی‌یعقوبی