بدون عنوان

با سلام به همگی و با تشکر از تمام دوستانی که با ایمیل و یا در قسمت کامنتهای وبلاگمون تولدم را تبریک گفتند. یک هفته ای بود که کامپیوتر محل کارم خراب بود و نتونستم چیزی بنویسم اما هر روز خونه که می رسیدم یه سری به وبلاگ می زدم و در جریان نوشته های بقیه بودم. اول از همه از اینکه می بینم محمد کوچولو رو به بهبودی است و داره با شرایط جدیدش خو می گیره خیلی خیلی خوشحالم. دوم اینکه متن هادی که برگرفته از وبلاگ آرمان و اندیشه بود ... میدونید اصلا چیه ترجیح می دم چیزی نگم چرا که فکر کنم که آنقدر به زبان فارسی تسلط ندارم که احساس خوبی که بعد از خوندن این متن بهم دست داد را تشریح کنم. در پاسخ به ناهید عزیزم که در کامنت ها پرسیده بود که آیا هنوز آدمهایی با این تعریف وجود دارند؟ باید بگویم که شاید خیلی کم و نادر باشند اما هستند و من اقلا یکی شون را می شناسم. اگر خوب دقت کنیم می بینیم که رعایت بسیاری از نکاتی که در این متن به آنها اشاره می شود خیلی هم مشکل نیست و باور کنیم که هیچ تضادی هم با زندگی روزمره ما که به آن مبتلا هستیم ندارند
ساناز خانم! نوشته بودی که سنگ درمانی که خیلی پرخرجه ! شما لب تر کن! کیه که جرات کنه یه کامیون از این جور سنگها جلو خونه خالی نکنه
ضمنا وحید خان هدیه تولدی که بهم دادی بسیار جالب بود ممنونم اما یک خواهشی دارم و اونم اینه که از این جور چیزا پیدا می کنی لطفا برام ایمیل کن و صبر نکن تا سال دیگه و تولدی دیگر. ممنون

سعید