حسین وجینا و تری

جینا لمبرت پانزده سال دارد. او علارغم اینکه پاهایش فلج اند و برای راه رفتن از عصا استفاده می کند توانست در مدت سی و دو ساعت عرض دریاچه انتاریو را شنا کند. خبر کامل آن را اینجا می توانید بخوانید. او با این کارش کمک کرد تا پول برای ساختن استخری در شهر کینگستون که محل زندگی اش می باشد از طریق کمک مردم و پشتیبانی کننده های این حرکت، جمع شود. خوب! خبر تا به اینجایش مثل هزاران خبر دیگر از این نوع می ماند که هر روزه می شنویم. درست است؟!! از دیروز که این خبر را شنیدم و حتی امروز صبح که توی برنامه صبحگاهی باهاش مصاحبه کردند بی هیچ دلیل قانع کننده ای همه اش یاد جوان چهارده ساله ای افتادم که سالهای دور می گویند به کمرش نارنجک بست و رفت زیر تانک تا از مام میهن دفاع کند!! باور کنید صادقانه می گویم که اصلا نمی دانم که چه چیزی باعث شد من یاد این جوان که الان زیر درخت انگور نشسته و دارد با حوری هایی که دوره اش کرده اند گل می گوید و گل می شنود بیفتم، اما هر چه هست من نمی توانم این داستان را به این فرمی که هست هضم کنم. در تاریخ کانادا آدم دیگری داریم به اسم تری فاکس که ورزشکاری بود موفق که یک پایش را از دست داد و بعد از آن با پای مصنوعی هر روز به اندازه یک ماراتون، بیشتر عرض کانادا که دومین کشور بزرگ دنیاست را دوید تا کمک مردمی برای درمان سرطانی ها جمع کند. او قبل از به پایان رساندن سفرش متاسفانه فوت کرد. اما بنیادی را پایه گذاشت که هر ساله ملیونها دلار برای درمان سرطان جمع می کند. حالا سوال من اینجاست: ما کدام طرفی می دویم؟

سعید