از دیرباز پرداختن به انواع تفریحات در
میان اغلب ملت ها و اقوام رواجی متداول داشته است. به طبع در ایران هم ریشه تفریحات
به گذشته های خیلی دور و حتی قبل از ورود هندو آریایی ها به فلات ایران می رسد. نوشیدن
شراب و برپاداشتن مجالس رقص و شادی و عروسی و انواع بازی ها از جمله آنها بوده و البته
کلیت آنها همچنان پابرجاست.
به نظر می رسد مجموعه شرایط اجتماعی ایران
به بازی جدیدی میدان داده است و می توان حداقل در تهران شاهد حضور وسیع این بازی بود.
در ویترین چند مغازه در یکی از پاساژهای شمال شهر جعبه های خوش آب و رنگی دیده میشود
که ممکن است خیلی ها را یاد رستوران های بین راهی قدیم بیاندازد. جعبه هایی با سکه
های پلاستیکی به رنگ آبی و سبز و قرمز و نقره ای . سروش صاحب یکی از این مغازه هاست
و میگوید قیمت این «ژتون» ها از ۱۰۰هزار تومن
به بالاست؛ خیلی ها فقط می آیند و جعبه ای میخرند و میروند. «هفته ای ۱۰ باکس بیشتر
میفروشیم». بیشترشان را لای بارهای دیگر از چین وارد میکنند و چون سود زیادی دارد به
ریسکش می ارزد.
جمع های ۵ نفره به بالا و آپارتمانهای
۴۰-۵۰ متری مکانهای خوبی هستند برای بازی پوکر؛ لازم نیست حتما میز استاندارد کازینو
های لاس وگاس باشد و نورپردازی آنچنانی؛ میز ناهار خوری آشپزخانه هم کفایت میکند. میلاد
اما برای کازینوی خانه اش یک میز از منیریه خریده است؛ میزی که ۸ نفر به راحتی می توانند
دور آن بنشینند و ساعتها بگویند« چک، خوبه، همه‌ش، خیس خوردی بیا، دوبل، رِیز، فُولد
»
میلاد برای کازینوی شیک خود در فرمانیه
اجاره ای حدود دو و نیم میلیون میپردازد، سالن بزرگش را کمی تزئین کرده و برای خودش
میز کاری گوشه ای گذاشته؛ دو دستگاه کارت خوان روی میز برای چک کردن حساب بازیکنان
است. هر کسی که وارد کازینوی میلاد می شود ابتدا باید کارت بکشد و موجودی اش کنترل
شود و بسته به شرایط می تواند در بار اول تا سقف یک میلیون تومان ژتون بخرد و سر میز
بنشیند.
میلاد از هر بازیکن برای یک پارت بازی کردن
که گاهی تا هفت ساعت هم طول میکشد ۲۰۰هزار
تومن میگیرد. ماجرای کارت خوان ها را میپرسم میگوید« طبیعیه برای اطمینان بیشتر؛ اوایل
بودند کسانی که بدون اینکه پول همراه داشته باشند بازی میکردند و می باختند. وصول پول
خیلی سخت بود همین شد که کارت خوان گذاشتیم».
مشروب و مزه رایگان هم است ولی به نظر
میرسد خیلی طرفدار ندارد: « خیلی ها موقع بازی چیزی نمینوشن برای اینکه تمرکزشون از
بین نره ولی هستن یه چند نفری تا موقعی که چند شات نزنن اصلا نمیشنینن سر میز»
رسول یکی دیگر از کازینو دارهای تهران است؛
زیر زمینی در محله دولت اجاره کرده و سه میز گذاشته. سرو شکل کازینوی او شبیه کازینوی
فیلمهای سنمایی است. از آن آلامُدی میلاد چندان خبری نیست، چند قوطی آب میوه و آب تنها
چیزهایی هستند برای پذیرایی از مهمانها. او هم از کارت خوان استفاده میکند ولی از بازیکن
هایی که بازی میکنند پول ثابت نمیگیرد:« من از برنده ها درصد میگیرم، اون میز که چیپ
از همه گرون تره .. بیگ ۱۰ تومنِ، من هشت و نیم درصد کل بُردها رو میگیرم، این جوری
بهتره کسی که شبش نبوده و باخته برای چی دویست سیصد تومن هم کانیاگ بده»
اغلب مشتری های رسول از ساعت ۸ عصر سروکله
شان پیدا میشود. حالا که کمی با هم صمیمی تر شده ایم و دوست مُعرفم توانسته اعتمادش
را نسبت به من جلب کند میتوانم راجع به بازیکنان بیشتر سوال بپرسم:« بیشترشون از وضع
خوبان، دکتر، مهندس، بازاری. کارت هاشون رو که اول کار چک میکنم بعض ها دویست سیصد
میلون تو کارتشون پول هست. اوایل میان واسه تفریح بعد کم کم می گیردشون، معتاد میشن».
از رسول میخواهم که با یکی از بازیکنان آشنایم کند تا بتوانم گپی بزنم. اصلا نمیپذیرد
و بعد راهی مان میکند به بیرون.
اما شیوه دیگری از پوکر هم رواج زیادی دارد.
علی که مهندس است و در کُردان ویلای نقلی ای برای خودش ساخته عصرهای پنج شنبه با دوستانش
در باغ جمع می شوند و بازی میکنند. علی میگوید :«ما نمیخواییم قمار کنیم؛ حداکثر بُرد
و باخت ۱۰۰تومن و یا دویست تومنه که بخش زیادیش خرج مشروب و کباب میشه برای شام» علی
و دوستانش گاهی به همراه خانواده های خود به باغ میروند:« اوایل همسرم خیلی مخالف بود
ولی بعد اینکه آمد و دید که خبر خاصی نیست و به آن معنا قماری هم در کار نیست راضی
شد و بعدها هم که ماجرا خیلی خانوادگی شد».
از رسول پرسیدم فکر میکنی تعداد کازینوهایی
شبیه به کازینوی تو چند تا باشه تو تهران؟ :«نمیدونم ولی میگن خیلی زیاد شده»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر