من معمولا تلاش دارم تا در مواقع خاص مناسبتی
(مثلا در آستانه سال نو خورشیدی) سکوت کنم. به ویژه در موضوعاتی که تولید انگیزش و
هیجان کرده و موجب خوشحالی یا عصبانیت می شود. ولی این بار ظاهرا باید حرفی بزنم و
چیزی بگویم.
از زمانی که "کارلوس کی‌روش"
به فوتبال ایران وارد شد، معلوم بود که او آدم اشتباهی است و برنامه ها، رویکرد و راهبرد
او به درد این فوتبال دیمی، مدیریت دور همی ورزش و فدراسیون ناکارآمد فاسد نمی خورد.
به قول انگلیسی زبانها: آدم غلط در زمان و مکان غلط. wrong
man in a wrong time and wrong place. ولی او ماند، جنگید، تغییرات مهم و تدریجی ایجاد
کرد. کمی تعدیل شد و بسیاری تحولات در ذهن و رفتار مدیریت ورزش و فوتبال ایران ایجاد
کرد. طبیعی بود که از ابتدا "دلواپسان" و "دلواپسگرایان" با او
هم ساز نبودند و او را انگشتی در چشم و مویی در دماغ خود می دیدند.
حالا بالاخره کی روش تسلیم 12 درصدی شده
که موفقیت او و فوتبال ایران را نمی خواستند. شاید هم دنبال قرص و آمپول و شیاف معجزه
آسا و رایگان و سریع العملی بودند که یک شبه ره صد ساله رفته و ما را ناگهان و بی دردسر
و بی تحمل زحمت و رنج مدیریت واقعی قرن بیست و یکمی، بی جهت و رایگان و فی الفور در
فوتبال جهان سرآمد همگان و اشرف مخلوقات کند.
حالا کی روش رفتنی است و تنها یک معجزه
و شاید عزم جدی فراتر و ورای وزارت ورزش می تواند این وضع را به سمت خواست اکثریت قاطع
مردم ایران تغییر دهد. ولی واقع بینانه که قضاوت کنیم، کی روش برای فوتبال ایران زود
و زیادی است و با دیگر چرخهای این گاری فرسوده سنتی و مدیریت ناکارآمد فاسد آن نمی
خواند. واقعیت تلخ این است که فدراسیونی که هم و غمش انتخاب دوباره سپ بلاتر برای ریاست
فیفا و کمک به بهتر برگزار کردن جام جهانی 2022 در قطر است، نیازی به امثال کی روش
ندارد. متولیان ورزش و فوتبال ایران در این شب سال نو راحت بخوابند. شکر که مشکل رفع
شد. یعنی صورت مساله پاک شد.
مجید تفرشی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر