باران تند بود. ما می‌دويديم و زير باران کاملاً خیس شده بوديم. از پياده رو همين‌جا به طرف پارک می‌دويديم. همه جا تعطیل بود و می‌خواستيم نان بخريم، نان‌مان تمام شده بود. شنيده بوديم که توی پارک یک دکه‌ی نان‌فروشی هست، و زير باران می‌دويديم. وقتی رسیديم جلو پارک، گفت: «باسی، اينجا باش من برم نون بخرم بیام.»
گفتم: «با هم بريم.»
«برای خودت میگم، خیس میشی. چرا دوتایی خیس بشیم.»
«پس من ميرم که من خیس بشم.»
«نه. همینی که من میگم. اینجا باش الان برمی‌گردم.»
«برنمی‌گردی.»
«برمی‌گردم.»
«برنمی‌گردی.»
«اگه می‌ترسی بيا، دستامو نگه دار.» و دست‌هاش را گذاشت توی دست‌هام.
تمام تنهایی‌های کودکی‌ام آمد جلو چشمم، آن خانه قديمی، درخت کاج وسط حیاط، سایه های آفتاب... به دور و برم نگاه کردم. اینجا کجاست؟ اگر گم بشوم؟ توی دلم گفتم تو رو خدا منو تنها نذار، بذار باهات بیام.
«نه. همین جا باش الان برمی‌گردم.»
و باران تند شده بود. همه جا خیس بود. صورتم خیس بود، چشم‌هام خیس بود، و موهای او که دور می‌شد خیس بود. حتا چکمه‌هاش خیس بود. بعد دیدم دیگر دست‌هاش توی دستم نیست. به دور و برم نگاه کردم. هیچ جا را نمی‌شناختم. در شهری غریب بودم، و انگار تازه بنایی کرده بودند و شکل آنجا عوض شده بود. گفتم حالا کجا دنبالت بگردم؟
باران همه چیز را می‌شست و با خود می‌برد. همه جا خیس بود. و مه آنقدر در باران کش آمده بود که ديگر چشمم جایی را نمی‌ديد. ناگهان فهمیدم که او دیگر برنمی‌گردد. به دلهره افتادم. دلتنگی و هراس چنان به جانم چنگ می‌انداخت که داشتم می‌مردم.
فریادی کشیدم و از جا کنده شدم. چشمم را باز کردم. داشت صبح می‌شد. تمام صورتم خیس بود.
عباس معروفی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر