در سایه روشن ماه و میله ها
ناخن به رخسار دیو ,
چوب خط به دیوار کشیده ام .
نترس !
من شریک هر شب گریه های توام .
نترس !
از این دفتره نانوشته نترس !
تنها از این ترکه تراش بی پرده بپرس :
یک مشق را مگر ,
چند بار بی دلیل خط می زنند ,
که ما باید باز
با چشم بسته و دست شکسته
تاوان نویس تنهایی تو باشیم ؟!
تا کی ؟ ...
شاعر : سید علی صالحی
عکاس : فرامرز نصیری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر